ముందుమాట: నేను ఇంజినీరింగు చదివే రోజుల్లో మా కాలేజిలో ఆనందరంగపిళ్ళై రోడ్డుకి వారగా ఒక మంచివాసనగల పువ్వులచెట్టు (కాడమల్లె/ఆకాశమల్లె/Millingtonia hortensis) ఒకటి ఉండేది. ఎప్పుడు నేనలా వెళ్ళినా, ఆ చెట్టుని దాటుతుంటే సువాసనలతో ముక్కుపుటాలదిరిపోయి మనసుకి చాలా ఆహ్లాదంగా ఉండేది. ఒకసారి అక్కడ కిందపడ్డ పువ్వులని చూసినప్పుడు నా మనసులో మెదిలింది, "ఆమె పాదస్పర్శకు నోచుకోని పూవులు సైతం విలపిస్తున్నాయి" అని. పువ్వులు విలపిస్తున్నాయి సరే! అసలంటూ ఎప్పుడు చూడని, వినని ఆ "ఆమెని" వర్ణించడం ఎలాగ? అని ఆలోచించినప్పుడు బుర్రకి ఏమీ తోచలేదు. ఒక స్త్రీని ఎలా వర్ణించాలో కూడా అర్థంకాలేదు. అప్పట్లో మనకి ప్రేమ దోమా జాన్‌తా నయ్. నా ఏకైక లక్ష్యం "చదువు (+ నిద్ర + కంప్యూటర్ గేములు)".
గవర్నమెంటు కాలేజి అంటేనే ఇంక మనం క్లాసుకి వచ్చేది, రానిది, చదివేది, లేనిది ఎవ్వఢూ పట్టించుకోడు. దాన్ని చక్కగా ఉపయోగించుకుంటారు నా లాంటివాళ్ళు. ఎప్పుడైనా క్లాసు బోరుకొట్టినప్పుడు, మొదటి బెంచిలో కూర్చున్నా కూడా జంకకుండా మంత్రాలు, శ్లోకాలు, కవితలు రాసేవాడిని. మొదటిబెంచంటే గుర్తుకొచ్చింది. ఒకసారి మా జయభారతి మేడం క్లాసు బోరుకొట్టి, తలెత్తకుండా ఏదో రాస్తుంటే, ఆవిడ నన్ను చూసి, "ఇంత సీరియస్‌గా చైతన్య ఏం రాస్తున్నాడు?" అని నా జాన్‌జిగిరిదోస్త్ సందీప్‌ని అడిగితే, "ఏవో మంత్రాలు, శ్లోకాలు రాస్తున్నాడు మేడం" అని వాడు చెప్పినప్పుడు, చూడాలి ఆవిడ మొహంలో కొట్టొచ్చిన భయానక రసం. ఇంక ఏమి అనలేక "ఓకె ఓకె యూ కంటిన్యు" అని, తిరిగి క్లాసు చెప్పడం మొదలెట్టినప్పుడు నవ్వాగలేదు మా ఇద్దరికి.
సరె సరె...'ఆమె', 'పువ్వులు', 'విలాపం' అంటు ఏదో మొదలుపెట్టాను కదా. క్లాసులో కూర్చుని, "ఆమె" మీద రాయడానికి మనసొప్పక కృష్ణుడికి ఆ భావన ఆపాదించి అప్పట్లో ఒక కవిత రాసాను. ఎందుకో "ఆమె" మీద రాయడం అప్పుడు తప్పనిపించింది. ఇన్నాళ్ళకిన్నేళ్ళకి పరవాలేదు అనిపించి, ఒకవేళ రాసిన నా కృష్ణుడు తప్పుబట్టడనే భరోసాతో రాసిన కవిత ఇది.
ఆగండాగండి...పైన చదువు పక్కన బ్రాకెట్టులో ఇంకోటి చేర్చడం మర్చిపోయాను, అదె "పంజాబిదాబా". నాకు పనీర్ రుచి చూబెట్టి, దాదాపు ప్రతిరోజు వెళ్ళి తినేలాగచేసిన పంజాబిదాబాని ఎలా మర్చిపోతాను. పాపం, వెళ్ళిన ప్రతిసారి వెజిటేరీన్ డిష్షులు మాత్రమే ఆర్డరు చేస్తుంటే మా సర్దారుగారు ఫీలైపోయి ఒకరోజు అనేసాడు కూడా, "మా దాబాకొచ్చి కేవలం వెజిటేరీన్ తింటున్నావంటే అసలు జీవితంలో ఎన్.వి తినుండవు" అని. ఎంతైనా 'నా మనసు దోచేసిన పనీరుండగా ఎన్.వి ఎందుకు దండగ' అని మనసులో అనిపించి, ఇంకేమి మాట్లడక నవ్వేసి ఊరుకునేవాడ్ని. అదండి ఈ కవితాస్ఫురణకి వెనకున్న చాంతాడులాంటి స్టోరి. ఇంతపెద్దగా ఎందుకు రాసాను అంటారా. హుం...ఒకవేళ కవిత బాలేకపోయినా కనీసం ముందుమాటైన బాగానే ఉంది అనిపించుకోడానికి. అర్థమైంది కదా, సరె ఇక ఆలస్యం చేయకుండా కవిత చదివేయండి.
మనవి: కొన్ని పదాలకి అర్థం కిందన ఇవ్వబడింది.
అక్కడ కిందపడినవి ఆ సౌగంధవృక్షపు సుగంధకుసుమాలు
గవర్నమెంటు కాలేజి అంటేనే ఇంక మనం క్లాసుకి వచ్చేది, రానిది, చదివేది, లేనిది ఎవ్వఢూ పట్టించుకోడు. దాన్ని చక్కగా ఉపయోగించుకుంటారు నా లాంటివాళ్ళు. ఎప్పుడైనా క్లాసు బోరుకొట్టినప్పుడు, మొదటి బెంచిలో కూర్చున్నా కూడా జంకకుండా మంత్రాలు, శ్లోకాలు, కవితలు రాసేవాడిని. మొదటిబెంచంటే గుర్తుకొచ్చింది. ఒకసారి మా జయభారతి మేడం క్లాసు బోరుకొట్టి, తలెత్తకుండా ఏదో రాస్తుంటే, ఆవిడ నన్ను చూసి, "ఇంత సీరియస్‌గా చైతన్య ఏం రాస్తున్నాడు?" అని నా జాన్‌జిగిరిదోస్త్ సందీప్‌ని అడిగితే, "ఏవో మంత్రాలు, శ్లోకాలు రాస్తున్నాడు మేడం" అని వాడు చెప్పినప్పుడు, చూడాలి ఆవిడ మొహంలో కొట్టొచ్చిన భయానక రసం. ఇంక ఏమి అనలేక "ఓకె ఓకె యూ కంటిన్యు" అని, తిరిగి క్లాసు చెప్పడం మొదలెట్టినప్పుడు నవ్వాగలేదు మా ఇద్దరికి.
సరె సరె...'ఆమె', 'పువ్వులు', 'విలాపం' అంటు ఏదో మొదలుపెట్టాను కదా. క్లాసులో కూర్చుని, "ఆమె" మీద రాయడానికి మనసొప్పక కృష్ణుడికి ఆ భావన ఆపాదించి అప్పట్లో ఒక కవిత రాసాను. ఎందుకో "ఆమె" మీద రాయడం అప్పుడు తప్పనిపించింది. ఇన్నాళ్ళకిన్నేళ్ళకి పరవాలేదు అనిపించి, ఒకవేళ రాసిన నా కృష్ణుడు తప్పుబట్టడనే భరోసాతో రాసిన కవిత ఇది.
ఆగండాగండి...పైన చదువు పక్కన బ్రాకెట్టులో ఇంకోటి చేర్చడం మర్చిపోయాను, అదె "పంజాబిదాబా". నాకు పనీర్ రుచి చూబెట్టి, దాదాపు ప్రతిరోజు వెళ్ళి తినేలాగచేసిన పంజాబిదాబాని ఎలా మర్చిపోతాను. పాపం, వెళ్ళిన ప్రతిసారి వెజిటేరీన్ డిష్షులు మాత్రమే ఆర్డరు చేస్తుంటే మా సర్దారుగారు ఫీలైపోయి ఒకరోజు అనేసాడు కూడా, "మా దాబాకొచ్చి కేవలం వెజిటేరీన్ తింటున్నావంటే అసలు జీవితంలో ఎన్.వి తినుండవు" అని. ఎంతైనా 'నా మనసు దోచేసిన పనీరుండగా ఎన్.వి ఎందుకు దండగ' అని మనసులో అనిపించి, ఇంకేమి మాట్లడక నవ్వేసి ఊరుకునేవాడ్ని. అదండి ఈ కవితాస్ఫురణకి వెనకున్న చాంతాడులాంటి స్టోరి. ఇంతపెద్దగా ఎందుకు రాసాను అంటారా. హుం...ఒకవేళ కవిత బాలేకపోయినా కనీసం ముందుమాటైన బాగానే ఉంది అనిపించుకోడానికి. అర్థమైంది కదా, సరె ఇక ఆలస్యం చేయకుండా కవిత చదివేయండి.
మనవి: కొన్ని పదాలకి అర్థం కిందన ఇవ్వబడింది.
అక్కడ కిందపడినవి ఆ సౌగంధవృక్షపు సుగంధకుసుమాలు
నేనటు పోతు ఆ తరువుపై మరులుగొని దాని కడకు పోతిని
హతవిధి! పరిమళాలు వెదజల్లే చెట్టు ఎందుకో పరితపిస్తోంది
ఏమిటో ఈ వింత తెలుసుకుందామనిపించి కుతూహలపడ్డాను
"చెంతచేరగానే కన్నులరమోడ్పులై మనసు ఆహ్లాదమొందువేళ
ఈ అతివిచార దీనావస్థకు అసలు కారణమేమిటి" అని అడగగా
ఆ చెట్టు నాతో అన్నది
"ఇంతకు మునుపు ఒక దేవకాంత ఇటువైపున ఈ దారినే నడచివెడలె
ఆమె పాదస్పర్శకు నోచుకోని పూవులు సైతం ఎంతగానో విలపించె
కోమలపాదాల కింద తొక్కబడ్డ కుసుమాలకు మరుజన్మలేదనిపించె
కాంచనమేని సొగసులు గని సూర్యుడు మబ్బుల మాటున దాగిపోయె
మధురశ్రావ్యకంఠ జిలుగుని అనుకరింపలేక మత్తకోకిల మూగవోయె
నడకల హొయలు చూసి బ్రహ్మకి అలనాటి రాయంచలు గురుతుకొచ్చె
వాలుగంటి చూపులకు తామరలు సిగ్గుపడి డస్సి ముడుచుకొనిపోయె
నెన్నడుము వంక వయ్యారానికి వానవిల్లు భంగపడి కనుమరుగాయె
చారుదరహాసాన్ని సరిపోల్చుటకు ప్రకృతినంతటా మరి పోలికే లేకపోయె
నవ్వినప్పుడామె పలువరుస మేలిమి ముత్యాలదండను పోలియుండె
చెమ్మోవికి సరితూగు పలుకెంపులు ఇలగర్భాన కూడ దొరకవనిపించె
ముక్కుతీరు మరి చెప్పనలవిగాదు చెక్కినది జక్కనో లేక విశ్వకర్మనో
రాకేందుముఖి అని నే తలచిన నిండుచంద్రుడే చాల గర్వించి సంతసించె
ఆమె అంతకంతకు దూరమై తుదకు కనుమరుగయ్యాక ఉన్నట్లుండి
ఉక్కిరిబిక్కిరైనప్పుడు తెలిసినది ఆమెని చూస్తు శ్వాసనే మరచితినని
కాలమైన తిరిగివచ్చునేమోగాని ఆమె రాదని తెలిసి విలపిస్తున్నాను"
అని తెలుపగా ఆ చెట్టునొక మారు ఔదార్యంతో తడిమి భారముగా నిట్టూర్చి
ఆమెని చూసుంటే నా గతేమి గాను బ్రతుకు జీవుడా అని ఊపిరిపీల్చుకొని
వెనుదిరిగి చూసిన ఎక్కడ నా కంట పడునోయని వెరసి వడివడి అడుగులతో ఇల్లు చేరితిని
- కృష్ణచైతన్య (పరి, 24/12/2014)
అర్థ సూచిక: తరువు=tree, చెట్టు; మరులుగొను=get fascinated, మోహించి; అరమోడ్పులు=half closed, సగం మూతబడిన; రాయంచ=swan, రాజహంస; జిలుగు=fineness, మెత్తనితనము; వాలుగంటి=bright-eyed woman, అందమైన కళ్ళు కలిగిన స్త్రీ; డస్సి=to get exhausted, అలసిపోయి; నెన్నడుము=slender waist, సన్నటి నడుము; పలువరుస=string of teeth,పళ్ళ వరుస; పలుకెంపు=noble ruby, మేలిమి రకమైన కెంపు; చెమ్మోవి=red lips, ఎర్రటి పెదవులు; రాకేందుముఖి=Face like a full moon, పున్నమిచంద్రుడిలాంటి ముఖముగలది.
