నేపథ్యం: ఒక బంధువు పితృవియోగ సందర్భంగా రాసిన ఓదార్పు కవిత

ఒక వ్యక్తిజీవితాన్ని మనం ఒక మహావృక్షంతో పోల్చవచ్చు.

అప్పుడే విత్తనం నుండి వచ్చిన లేలేత చిగుర్లే మహాప్రాణంగా ఉండే అత్యంత నిమ్నస్థాయి నుండి కొన్ని వందల ఆకులు రాలిపొయినా కించిత్ కూడా చలించనంత ఉన్నతస్థితికి ఎదిగి మహావృక్సం అవుతుంది.

రాలిపోయిన ప్రతిపండుటాకు తనవంతుగా ఆ చెట్టు ఎదుగుదలకు చేసిన కృషికి త్యాగానికి చిహ్నంగా నిలుస్తుంది.

అంతవరుకు ఆ చెట్టు, రాలిన ఆకుతో ఏర్పరుచుకున్న సంబంధం విడిపోవడంచే ఉప్పొంగిన కొండంత దుఃఖాన్ని బయటకు కాన్పడనీయక రాలిపోయిన పండుటాకు యొక్క ఔన్నత్యన్ని, త్యాగాన్ని అప్పుడే చిగురిస్తున్న లేలేత చిగుర్లకు తెలియజేస్తూ వాటిలో స్ఫూర్తిని ఉత్సాహాన్ని పెంపొందిస్తూ తను పొందే తపన మాటలకు అందరానిది.

       కాలం మారుతూ ఉంటుంది...

       చివరకు ఏది మిగలదు... 

మనలోని ఓర్పు, ప్రేమ, త్యాగం...

ఇవే మనభావితరాలకు శ్రీరామ రక్షగా నిలుస్తాయి.

ఇందులోనే ఆనందం ఉంది.

"Immovable patience under calamities is a (synonym for) great sacrifice"

(14 Feb 2006)