అది వసంతకాలపు వెన్నెలరాత్రి...
సముద్రనౌకలు ఎడతెగక సుదీర్ఘతీరాలకై పరుగిడుతున్నాయి...
నీలోత్పలాలు మంథరుని మోహింప వేయికన్నులతో ఎదురుచూస్తున్నాయి...
చిన్నారులు చందమామ కథలు వింటూ అమ్మవొడిలో నిదురపోతున్నారు...
అహర్నిశల భేదాన్ని ఎరుగకుండా కార్మీకులు నిరంతరం శ్రమిస్తున్నారు...
కుముదనువీడి తనచెంతనెపుడు చేరతాడని రోహిణి పరితపిస్తోంది...
వసంతకౌముది ప్రకృతికేకాక రాత్రికి కూడా సోయగాన్ని పెంపొందింపజేస్తోంది...
ఈ సుమనోహర ఆనందకల్లోలడోలాయమాన నిశాసమయాన,
"హే స్వాతంత్ర్యసమరయోధుడా!
ఏమి ఈ మందత్వం. ఇదే సమయం విజృంభించు...
అకుంఠిత దీక్షాఖడ్గంచే తిమిరచ్ఛేదన చేసి శ్రమజీవులను
మహోన్నతశిఖరాలకు గైకొనిపోవుము...
సమాజశ్రేయస్సును, వారి రక్షణాభివృద్ధియే లక్ష్యంగా చేసుకొని
కష్టతరమగు ప్రగతిపథమున కొనసాగుము...
ఈ ప్రయత్నములో నీ ధైర్యసాహస ప్రతిభాపాటవాలను ప్రదర్శింప
సమయమున రక్తాన్నిసైతం ధారపోయ వెనుకాడకుము...
నీ త్యాగనిరతిచే చిందే ప్రతి రక్తపుబొట్టు భరతమాతనొసట సౌభాగ్యతిలకమై
ఈ వసంతరాత్రి సమయాన నిశాసూర్యునివలె వర్ధిల్లు గాక!!!"
No comments:
Post a Comment